Recenzje historyczne

ZAMÓWIENIE CALATRAVA DLA STRONY SĄDOWEJ ALMAGRO

Almagro jest częścią historii Zakonu Calatrava w taki sam sposób, w jaki Zakon Calatrava jest częścią historii Almagro, ponieważ Almagro narodził się i prosperował w cieniu chwalebnego Krzyża Calatravy, gdzie Mistrz i ona byli wybrany na głowę Zakonu i pola Calatrava do przeniesienia klasztoru po rozebraniu i opuszczeniu zamku Calatrava La Nueva w 1802 roku.

Święty Klasztor Calatrava la Nueva:

• Mieściła się w nim wspólnota zakonna i pełniła funkcję nowicjatu, gdzie rezydowała władza zakonna reprezentowanego przez przeora.
• Odbywały się tam ceremonie wyznania wiary rycerzy.
• W podziemiach Zamku przechowywano archiwum zakonu
• Z klas klasztornych przybyli proboszczowie, którzy duchowo zarządzali wszystkimi miastami i parafiami zakonu.



Wygoda zmiany siedziby klasztoru prawdopodobnie została po raz pierwszy rozważona, gdy król Filip II, jako mistrz zakonu, przebywał na zamku podczas Wielkiego Tygodnia w 1560 roku, w istocie zwrócił się do Rzymu o niezbędne zezwolenie. Zostało ono przyznane bullą papieża Piusa V z 1568 r., choć nie było obowiązku natychmiastowego korzystania z niego.

Na podstawie tej bulli pewien ruch na rzecz przeniesienia nie ustał przez następne dwa stulecia, jednak urzeczywistnił się dopiero w latach 1802-1804;

Rzeczywiście wydaje się, że prace o pewnym znaczeniu zawsze musiały być przeprowadzane corocznie, aby naprawić szkody spowodowane przez jego wybitną pozycję; naturalnie bardzo podatny na działanie wiatrów, szczególnie w oknach, dachach i rurach.

Do tego dochodzą także zniszczenia spowodowane trzęsieniem ziemi w Lizbonie w 1755 r., które zmusiło dużą część Wspólnoty do przeniesienia się na pewien czas do Domu Opieki w Calzada. Wszystko to sprawia, że Prokurator Soboru w swoim raporcie proponuje dogodną budowę nowego klasztoru lub przeniesienie go do Almagro na wakujące Kolegium Wypędzonych Jezuitów Regularnych. Rozważana jest także możliwość przeniesienia klasztoru do klasztoru Wniebowzięcia, zajmowanego przez siostry zakonne z Calatrava.

Prawda jest taka, że rozwiązanie kwestii przeniesienia nie było łatwym zadaniem, gdyż lokatorzy dawnego domu jezuitów nie chcieli go opuszczać, a siostry Calatrava jedynie się przeprowadzały, poprawiając swoją sytuację.

Rozwiązanie przyszło w roku 1802, kiedy 15 czerwca i przed notariuszem, Dom Wielkich Mistrzów został przekazany podprzeorowi Świętego Klasztoru Don Vicente Gutiérrez Thena, a następnie Domu i Kolegium byłych jezuitów i ich przyłączony kościół.

Jednakże wraz z inwazją francuską wkraczający rząd rozwiązał wszystkie zakony wojskowe i w ich miejsce utworzył tak zwany Królewski Zakon Hiszpanii, do którego na mocy dekretu królewskiego dodano wszystkie dobra wymarłych zakonów, łącznie z majątkiem Calatrava.

Dlatego w latach 1808–1814 zakon został rozwiązany, a calatravos rozproszeni.

Wraz z wyjazdem Francuzów z Hiszpanii, abdykacją Napoleona i przywróceniem Ferdynanda VII, dla Świętego Klasztoru w Calatrava pojawia się nowy problem, ponieważ osiedlił się w pustym wówczas budynku Wypędzonych Bywalców Towarzystwa Jezusowego, w czasie, w którym to Towarzystwo zostało rozwiązane, a Konwentualni z kolei zostali rozwiązani i zdławieni przez natrętny rząd, po przywróceniu monarchii najbardziej naturalną rzeczą byłoby jej odtworzenie w tym samym budynku, ale powrót był już nieuchronny do Hiszpanii Towarzystwa Jezusowego i wynikający z tego powrót jego doczesności, wśród których znajdowała się Szkoła i Kościół Almagro, sądzono, że należy poszukać nowego budynku dla Calatravos.

Rada Zakonów zgodziła się, że konwentualiści spotkają się w klasztorze Wniebowzięcia (założonym przez Naczelnego Komendanta Zakonu, Don Gutiérreza de Padilla) zakonników Calatravas z Almagro i że zostaną przeniesieni do klasztoru ich sióstr w Zakonie Sąd.

Logicznie rzecz biorąc, zakonnice sprzeciwiły się tej decyzji, ale ostatecznie Klasztor Wniebowzięcia został przekazany zakonnikom konwentualnym z Calatrava, których spotkania w klasztorze weszły w życie w 1816 roku.

KLASZTOR WNIEBOWZIĘCIA 1816-1835

Święty Klasztor rezydował w Klasztorze Wniebowzięcia przez dziewiętnaście lat, ponieważ w 1835 r. doszło do jego gwałtownego wypędzenia i stłumienia, o czym wiemy z korespondencji Przeora Świętego Klasztoru z Wyższą Radą Zarządzającą Prowincji, która przekazała zniesienie Royal Casal i nalega, aby poszczególne osoby ubiegały się o paszport do nowego miejsca przeznaczenia, polecając przeorowi, aby nie opuszczał klasztoru, dopóki nie dokona inwentaryzacji klasztoru. Przeor skierował ostatnie pismo do Rady Zakonów 29 grudnia 1835 r., pozostało ono jednak bez odpowiedzi, gdyż ta, działająca już z bezwładności, nie mogła nic zrobić, aby zapobiec zniesieniu zakonu.

Od założenia klasztoru w Almagro aż do jego rozwiązania minęły 33 lata, podczas których następuje fatalny ciąg wydarzeń, będący konsekwencją gorzkich perypetii, przez jakie przeszła Hiszpania, wraz z inwazją francuską następuje pierwsze zajęcie Najświętszego Klasztoru i po jego przywróceniu i nowym przeniesieniu, obecnie w Almagro, jego drugie i ostateczne zniesienie.